W drogę!

Na dobry początek przejeżdżamy praktycznie przez samo centrum Brukseli mijając wcześniej poznane rejony starego miasta. Dostęp do rynku jest odgrodzony i najwyraźniej szykuje się tam jakieś lokalne święto. Stopniowo droga się oddala od centrum wiodąc ku rubieżom metropolii centralnej stanowiącej w istocie odrębny Region Stołeczny Brukseli. Ponownie wkraczamy w Region Flamandzki zostawiając Walonię na kolejne wyjazdy.

Początkowo droga wiedzie wzdłuż głównej wylotowej drogi krajowej. Niby z boku specjalny pas rowerowy, ale w praktyce jazda nie do końca komfortowa z uwagi na duży ruch. Do Gandawy nawigacja proponuje 2 trasy. Jedna w całości wiedzie wzdłuż ruchliwej drogi, druga zaś w połowie odbija na mniejsze miejscowości, częściowo wzdłuż kanałów. Jest jeszcze autostrada i to teoretycznie ona powinna przejąć cały ruch, ale tak nie jest więc mimo, że nadrabiamy kilometrów wybieramy trasę dłuższą, ale spokojniejszą. Przy okazji też trafiamy dwukrtotnie na zawody kolarskie – w tym kraju kolarstwo cieszy na pewno olbrzymim zainteresowaniem.

Droga z Brukseli do Gadnawy, jak przystało na „klasyczną” trasę rowerową po Flandrii, zawierała niewielkie odcinki po bruku. Wydaje się, że do kalendarza zawodów jesiennych warto by było dodać jeszcze kolejny klasyczny wyścig – z przyczepką…

Przy okazji testujemy też nowe oznakowanie – tuż przed dotarciem do Brukseli w etapie II urwała się pomarańczowa „firmowa” chorągiewka. Początkowo planowałem dokupić zapasową, ale ostatecznie postanowiliśmy wykorzystać pozostający patyk i materiały odblaskowe które wcześniej nabyliśmy. Tak też powstał nasz nowy, wesoły „towarzysz podróży”.

W Gandawie akurat odbywa się akcja „123Piano”, polegająca na wystawieniu fortepianów do gry w kilku miejscach publicznych. Najwyraźniej akcja cieszy się sporą popularnością, bo szukając osób kontaktowych w Gandawie od kilku z nich słyszymy o tej akcji. Nasz gospodarz Frank zaproponował zagranie właśnie w jednym takim miejscu, przy ratuszu pod dość nowoczesnym łukowatym sklepieniem (wzbudzającym niemało kontrowersji wśród mieszkańców z racji na istotny kontrast względem zabytkowej zabudowy starówki).

Tego dnia odbywał się też bardzo popularny w mieście festiwal Jazz in’t park promujący uznanych belgijskich artystów, więc po moim występie poszliśmy obejrzeć lokalne gwiazdy, które rzeczywiście grały bardzo ciekawie. Potem Frank pokazał nam Gandawę nocą pozostawiając na rano jedno ciekawe miejsce związane ze świeckimi misjonarkami, które niegdyś żyły w otwartym osiedlu o charakterystycznej białej zabudowie.

Frank jako zapalony rowerzysta pojechał zresztą z nami spory kawałek drogi nad rogatki miasta i jako nauczyciel miał sporo ciekawych opowieści do przekazania.Droga znów miała wieść obo kanałów. Tym razem dobitnie przekonaliśmy się jak to jest jechać pod wiatr, bo tego dnia warunki były naprawdę mało sprzyjające. Ostatnią większą miejscowością na trasie było Kortwijk, gdzie akurat odbywał się duży uliczny festiwal. Trochę pospacerowaliśmy po uliczkach, jednak zdecydowanie bardziej do gustu nam przypadła regeneracja w modnej knajpce nad kanałem z wygodnymi leżakami.

Mimo, że w niedzielę zarówno w Belgii jak i Francji sklepy są pozamykane, to nadejście granicy sygnalizowane było właśnie przez wzmożony ruch turystyki konsumpcyjnej. Chcieliśmy zrobić pamiątkowe zdjęcie przy tabliczce w miejscu dawnego przejścia granicznego, ale oba kraje postanowiły nieiformować o własnym końcu ani początku. Ciężko było wyczuć przy którym domu dokładnie przebiegała dawniej granica. Takiego przejścia pomiędzy 2 krajami jeszcze mi nie było dane zobaczyć. Tak też kończy się nasza przygoda z Belgią i szykujemy się na nieznane, uprzedzeni że we Francji z drogami rowerowymi może być różnie…

A więc stało się. Zgodnie z wcześniejszymi planami we wrześniu wracamy na rowerowe ścieżki Europy z kolejną dawką muzyki. III etap projekut Pianomatyk Bike Tour rozpoczyna się w miejscu gdzie zakończył się etap II, tj. w Łódzkie House. Dzięki uprzejmości tej instytucji udało się przez okres wakacyjny przechować tam rowery, które czekały do kolejnego etapu w stanie pełnej gotowości (dosłownie – nie trzeba było nawet podpompować kół). Dziękuję jeszcze raz za wsparcie.

Odbiór rowerów był również okazją do spotkania się z Basią Drążkowską (Green Pianist), która jak przypomnę była gospodarzem koncertu finałowego drugiego etapu podczas którego zagrała także 2 moje kompozycje. Basia jako Green Pianist także jeździ na rowerze i gra koncerty fortepianowe (choć już bez przyczepki). Opowiedziała nam także o swoim ostatnim projekcie rowerowej trasy poszukiwawczej śladów pewnego mało znanego czeskiego kompozytora, który czerpał inspirację do swoich utworów z… grzybów.

Jeśli chodzi o trasę III-go etapu to rozważałem 2 warianty trasy. Krótszy zakładał przebieg prawie w linii prostej przez miejscowości takie jak belgijskie Mons oraz francuskie Saint-Quentin i Compiègne. Ostatecznie zdecydowaliśmy się na wariant nieco dłuższy, ale za to umożlwiający przejazd przez teren zapewniający kilka dodatkowych atrakcji. Z Brukseli trasa ta wiedzie przez belgijską Gandawę oraz francuskie Lille, Arras, Amiens oraz Chantilly. Paryża ukaże się 6-tego dnia jazdy…

Serdecznie zapraszam do wysłuchania wywiadu udzielonego dla Radio Łódź, w którym opowiadam o rowerowej trasie koncertowej i brukselskim recitalu w Lodzkie House. Jest to pierwszy wywiad opowiedziany po trasie, także warto go nie przeoczyć!

https://www.radiolodz.pl/posts/45956-niezwykle-europejskie-tournee-przejechal-1600-km-na-rowerze-z-pianinem

Nie biorę za bardzo udziału w konkursach muzycznych. W tym roku postanowiłem jednak wystartować na jedynym w swoim rodzaju Instant Composition Contest, odbywającym się Festiwalu Transatlantyk już bodajże po raz 8.

Jak to określają organizatorzy, konkurs polega na „symultanicznej kompozycji i improwizacji synchronicznej do obrazu na fortepianie”. Uczestnicy przed występem proszeni są po kolei do sali, gdzie oglądają krótką animację (ok 4-5min). Można się więc zapoznać z charakterem produkcji i wyłapać kluczowe momenty. Następnie zapraszani są na scenę przed jury, gdzie puszczany jest ten sam obraz, ale tym razem do dyspozycji jest już fortepian, na którym należy stworzyć muzyczną ilustrację pod obraz.

Jest to więc poniekąd powrót do źródeł i do czasów kina niemego z towarzyszeniem instrumentów, kiedy to takiego pianistę określano jako „tapera”.

W tym roku do konkursu przystąpiła rekordowa liczba 32 pianistów. Udało mi się przedostać do finałowej dwunastki. Gratuluję jeszcze raz wszystkim laureatom i dziękuję za wspólny występ w ramach tzw. „sztafety” podczas Gali Finałowej.

Polecam wywiad do odsłuchania na stronie Radio Łódź, w którym razem z Kamilem Zawiślakiem (lauratem drugiego miejsca) opowiadmy o naszych wrażeniach po pierwszej rundzie zmagań. Wywiad dostępny jest w sekcji „Kompozytorzy”:

https://www.radiolodz.pl/posts/45743-radio-lodz-znow-plynie-z-transatlantykiem-studio-festiwalowe

Zdjęcia z Gali Zamknięcia pochodzą ze strony Facebook’owej organizatora.

Boski Fest to bardzo ciekawa inicjatywa odbywająca się na obrzeżach mojej rodzinnej Bydgoszczy, w dawnym ośrodku wypoczynkowym PTTK po środku lasu nad rzeką Brdą. Impreza łączy w sobie luźne koncerty, warsztaty, zajęcia teatralne w bardzo nieformalnej atmosferze – „jak na wczasach”. Festiwal realizowany jest w znacznej mierze „oddolnie” i w znacznym stopniu finansowany ze zbiórki poprzez portal CrowdFundingowy „Polak potrafi”. Organizatorzy zachęcają do przybycia rodzin w składzie wielopokoleniowym.

W tym roku miałem przyjemność wystąpić z pianistyczno-elektronicznym setem w samo południe w niedzielę 8 lipca na tzw. scenie plażowej. Pogoda dopisywała a atmosfera była luźna i bardzo przyjazna. W końcu nie często zdarza się, że bezpośrednio po występie można schować sprzęt i wskoczyć do rzeki przy scenie!

Nadszedł zatem dzień dojazdu do Brukseli. Pogoda znowu sprzyja. Z Antwerpii do stolicy Belgii jest ok. 50km i kilka możliwych szlaków, ale polecono nam szczególnie jeden – trasą F1, nazywaną rowerową autostradą (F1 fietsostrade Antwerpen-Mechelen-Brussel). Jest to relatywnie nowy szlak, wciąż rozbudowywany. Obecnie dostępny jest szeroki, dobrze oznakowany i możliwie odseparowany od ruchu kołowego flandryjski fragment z Antwerpii do Mechelen, biegnący wzdłuż trasy kolei szybkiej prędkości.
Odcinek do Brukseli nie jest jeszcze gotowy, a nawigacja poprowadziła nas przemysłowymi przedmieściami belgijskiej stolicy. Tuż przed wkroczeniem w administracyjny obszar miasta zorientowałem się, że zgubiłem pomarańczową chorągiewkę towarzyszącą mi od początku wyjazdu. Cóż, symboliczny znak, że kończy się pewien etap.

Co nas zdziwiło, to jak na Belgię sama Bruksela jest całkiem pagórkowata. Kierując się GPS-em zaliczyliśmy sporo wąskich, jednokierunkowych uliczek w centrum prowadzących raz w górę, raz w dół. Po raz kolejny odniosłem wrażenie, że rowerowy algorytm Google Maps nie jest zoptymalizowany pod kątem wypraw z bagażem i przyczepką!

Miejscem docelowym bylo Lodzkie House, placówka reprezentująca województwo łódzkie i miasto Łódź w Brukseli. Instytucja ta położona jest w sercu Brukseli nieopodal siedziby Komisji Europejskiej i działa aktywnie na rzecz regionu.

Znajoma pianistka Basia 'Drazkov’ Drążkowska, która sama również jeździ na rowerze i koncertuje, zaczęła organizować tam wydarzenia artystyczne (LO-art) i zaprosiła mnie abym zagrał tam koncert finałowy.

Tak oto wraz z nastaniem kolejnego tygodnia udało się przejechać zachodnią granicę Niemiec. Co by nie mówić, kolejny cząstkowy sukces. Mimo, że system niemieckich dróg rowerowych z polskiej perspektywy wydawał się być bardzo rozbudowany, to dopiero przyjazd do Holandii pokazał jak można kompleksowo zadbać o cyklistów.

Z takich ciekawostek, to zamiast wskazówek z nazwami miejscowości Holendrzy w wielu miejscach używają systemu tzw. „punktów węzłowych”. Każdy taki punkt ma swój dość przypadkowy numerek i mapkę okolicy wraz z sąsiadującymi punktami, do których prowadzą dobrze oznaczone ścieżki rowerowe. Nawigacja polega na podążaniu za tymi numerkami od jednego punktu węzłowego do następnego. Mimo, że wydaje się to skomplikowane, w praktyce jest to dość proste i wygodne.

Jadąc do Eindhoven na domowe granie udało się natrafić na jeszcze jeden holenderski pomysł sprawnienia ruchu rowerowego. Hovenring, specjalne podwieszane rondo rowerowe nad ruchliwą drogą dojazdową do miasta. Nie wiem na ile taka inwestycja jest opłacalna, ale wygląda dość osobliwie.

Całkiem spory odcinek belgijskiej trasy od granicy z Holandią, aż praktycznie do Antwerpii przejechaliśmy malowniczą droga rowerową położona wzdłuż kanału Antwerpen-Turnhout-Dessel. Mimo, że ostrzegano nas przed silnymi wiatrami od Morza Północnego udało się jakoś w miarę trzymać tempo.

Występ w Eindhoven był kameralnym, ogrodowym koncertem rodzinnym. Zawsze miło obserwuję zainteresowanie dzieci tym co się robi na klawiaturze. I jest to fajne, że w odróżnieniu od regularnych sal koncertowych najmłodsi mogą się wszystkiemu przyjrzeć z bliska.
Natomiast w Antwerpii odbył się koncert na domowym pianinie. Nasi gospodarze też uwielbiają jazdę na rowerze i również używają przyczepki, ale do podróży z psem. Mieszkają w niezwykle uroczym starym, ale stylowym domu. Na koncert zabrali nas jednak autem do znajomego małżeństwa. Są oni aktywnie muzykujący, a gospodarz koncertu grywa na basie w zespole którego styl mógłbym określić jako „wakacyjne nuty w klimacie elektro”. Mimo środka tygodnia zebrała się sympatyczna grupka znajomych na widowni.

Trudno w to uwierzyć, ale następnego dnia został do przejechania jedynie relatywnie krótki odcinek ok. 50km i cel tego etapu trasy zostanie osiągnięty! Nie ma się co jednak rozprężać i trzeba się w pełni skupić i zagrać świetny koncert finałowy!

 

Od Munster droga miała przebiegać do holenderskiego Eindhoven z przystankami w Dorsten oraz Weeze. W pierwszym z tych miast czekała na nas niezwykle gościnna para, która pomimo swojego wieku aktywnie jeździła na rowerach i gościła rowerzystów z całego świata. Bardzo zaangażowali się w projekt i nawet zorganizowali wywiad w miejscowej gazecie opisujący rowerową społeczność internetową 'warmshowers’, a przy okazji naszą wyprawę. Ponadto zaprosili nas na rodzinną uroczystość swoich znajomych, która odbywała się w pracowni artystycznej rzeźbiarza Norberta Thena (posiadającej przy okazji scenę i ciekawe instrumentarium).

 

Aby dotrzeć do Weeze, znajdującego się zaraz przy granicy z Holandią musieliśmy najpierw przejechać Ren w okolicach Xanten. Samo Weeze znane jest z lotniska, będącego dawną brytyjską bazą lotniczą i przez pewien czas mylnie reklamującego się jako lotnisko dla Düsseldorfu (oddalonego w rzeczywistości o ponad 80km). W miejscowości akurat odbywało się lokalne święto, podczas którego pierwotnie miałem wystąpić. Później okazało się jednak, że musiałbym dotrzeć w okolicach południa, co było mało realne. Nie mniej udało się zobaczyć właśnie zamykaną tymczasową galerię umieszczoną w… stodole!

Nocleg spędziliśmy u ciekawej pary, która obecnie prowadzi ekologiczne gospodarstwo, a kiedyś przez parę lat objechała świat na rowerach. Byli m.in. w Polsce i wśród licznych naklejek na ramie odnaleźliśmy także polskie Koronowo.

Przepełnieni dobrymi wrażeniami z pierwszych 3 dni, zregenerowani po lżejszym sobotnim odcinku, najedzeni do granic i wyposażeni w wałówkę na drogę, wcześnie rano rozpoczęliśmy 4-ty dzień wyprawy. Według planu miał być on najdłuższym do tej pory. Rozpoczynać miał jednocześnie nowy fragment podróży.

Fragment ten będzie wiódł prosto na zachód, stopniowo teren będzie się stawał coraz bardziej górzysty, okolicę zapełnią malownicze wioski z charakterystycznymi domami szachulcowymi i trafią się liczne zamki oraz stare opactwa. Niepostrzeżenie u po środku gór Harz przekroczymy też niewidzialną granicę pomiędzy dawnymi dwoma odrębnymi państwami niemieckimi.

Region znany jest też z grasujących czarownic, a niektóre z nich swój urok rzucają bezpośrednio z dwóch kółek…

 Mniej oczywistą i bardziej nowoczesną „atrakcją” okazała się elektrownia atomowa usytuowana nad jedną z rzek.

Odcinek ten obfitował w kolejne niesamowite koncerty. W Quedlinburgu dzięki zaangażowaniu poznanej przez internet Conny zagrałem w niezwykle inspirującym wnętrzu. Był to świeżo otwarty sklep z antykami pełniący jednocześnie funkcję kawiarni. Właściciele początkowo nie byli w pełni przekonani do idei koncertowej, ale występ tak im się spodobał, że zaczęli myśleć o kolejnych. Z kolei Conny jak się okazało była prawdziwą multiinstrumentalistką i po moim recitalu starczyło czasu na jam session. Samo miasto jest przepiękne, a jego starówka oraz zamek zostały wpisane są na światową listę dziedzictwa UNESCO. Mimo zmęczenia po części muzycznej chętnie wyruszyliśmy więc na krótki spacer.

Dostępny jest krótki filmik koncertu w Quedlinburgu: https://www.facebook.com/peer.imac/videos/10157636477477501/

Zupełnie inny charakter mial występ w niewielkiej, ale bardzo kulturalnej wiosce Heckenbeck. Korzystając ze słocznej pogody, goszcząca nas Phoebe zaprosiła mieszkańców na skraj wioski, u stóp 2 rozłożystych dębów, gdzie stoi kilka ławeczek i stolików do pikinku. Ludzie chętnie przyszli całymi rodzinami z kocami i przekąskami, a po koncercie mieli sporo pytań co do trasy.

Aby jeszcze bardziej wypełnić dzień muzyką, po występie zostaliśmy zaproszeni na domową próbę trio prowadzonego przez Phoebe. Przygotowywali się oni do występu podczas lokalnych uroczystości mających nastąpić za parę dni.

Kolejny występ miał miejsce w niewielkiej nieco zapomnianej miejscowości Buchahgen liczącej obecnie ok. 60 mieszkańców, która posiada jednak kilka ciekawych budynków z czasów przemysłowego rozkwitu. W jednym z nich będącym stary młynem (Kulturmuhle) obecnie odbywają się co jakiś czas różnego wydarzenia artystyczne na całkiem sporej scenie. Zagrałem tam kameralny, medytacyjny koncert na bardzo delikatnie brzmiącym instrumencie.

Wreszcie w Bielefeld, największym mieście na trasie od czasu wyjazdu z Berlina, odbył się ponownie domowym występ. Tym razem okazało się, że gospodarz posiada niewielkie domowe studio muzyczne, o czym wcześniej nie wspomniał przy korespondencji e-mailowej. Właśnie kupił nowy fortepian, a na stary jeszcze nie znalazł kupca, więc natężenie klawiszy na metr kwadratowy było całkiem spore!

Samo Bielefeld w całych Niemczech jest znane z popularnego żartu będącego teorią konspiracyjną. Mówi ona o tym, że tak naprawdę to miasto nie istnieje (Bielefeld doesn’t exist!). Dowiedziałem się o tym jeszcze w Polsce i niemal na całej trasie, gdy kreśliłem przyszłe przystanki, słyszałem w kółko to samo. No cóż… odnieśliśmy wrażenie, że jednak dotarliśmy tam, ale być może to tylko złudzenie?

Miło być znów w trasie, miło być znów na rowerze i miło znów grać codziennie koncerty w kolejnych gościnnych lokalizacjach. Wreszcie fantastycznie jest spotkać na żywo ludzi, z którymi intensywnie się kontaktowałem w ostatnich tygodniach organizując kolejne etapy projektu.

Pierwsze 3 dni trasy od razu wypełnione były różnorodnymi wrażeniami. Najpierw przejechaliśmy przez cały Berlin z obowiązkowym zaliczeniem Bramy Brandenburskiej. Tym samym zachowana została ciągłość z poprzednim etapem wyprawy, symbolicznie zakończonej w tym miejscu. Na zachodnich przedmieściach Berlina zatrzymaliśmy się w pięknej historycznej miejscowości Poczdam, gdzie odbył się pierwszy koncert na trasie.

Dalej droga wiodła wzdłuż malowniczych jezior na Haweli (niem. Havel), po czym przenieśliśmy się do słabiej zaludnionej i lesistej części Brandenburgii, z koncertem w Wiesenburgu. Następnie wkroczyliśmy do kraju związkowego Saksonia-Anhalt i udaliśmy się nad Łabę, do miejscowości Vockerode koło Dessau-Rosslau.

Ta część trasy obfitowała zarówno w liczne atrakcje turystyczne jak i tereny niezwykle malownicze.

Już te pierwsze 3 dni wypełniły 3 zupełnie niezwyke koncerty, które wskazały, że będzie to trasa wyjątkowa! Pierwszy występ w Poczdamie odbył się u bardzo muzykalnej rodziny i zakończył małym jam session na wiolonczelę i pianino.

Drugi recital zagrałem w niewielkiej galerii usytuowanej w starej szkole (Alte Schule) ze starym, ale klimatycznym pianinem. Spieczeni słońcem nie mogliśmy się oderwać od domowej lemoniady i owoców przyniesionych przez organizatorów wydarzenia.

Wreszcie trzeci występ miał miejsce w okolicznościach chyba najbardziej niezwykłych dla mnie do tej pory w całym życiu. Przyjechaliśmy do sporego gospodarstwa, które goszcząca nas rodzina nabyła kilka lat temu i krok po kroku z klasą upiększa. Korzystając z pięknej pogody i sobotniego popołudnia nasz gospodarz zaprosił sporą grupę sąsiadów. Zastanawiając się nad najdogodniejszym miejscem do występu ustaliliśmy, że najciekawiej będzie zainstalować moje przenośne pianinko na… pięknym zabytkowym traktorze. Koncert uzupełnił późniejszy grill, podczas którego kalorie udało się uzupełnić ponad limit!

W tym początkowym okresie do pokonania mieliśmy raczej niewygórowane dystanse, tak aby wdrożyć się w rytm podróży. Pogoda w miarę sprzyjała – trochę upałów, przelotny deszcz i burza która przeszła bokiem. Trasa wiodła nieco na południe. Na samym początku trzymaliśmy się europejskiej trasy rowerowej R1, ale za Bad Belzig odbiliśmy, aby odnaleźć ją ponownie nad Łabą. Dalej będziemy jechali dość długo prosto na zachód. W okolicach Poczdamu spotykaliśmy licznych rowerzystów, drogi były dobrze oznakowane i dobrej jakości. Wjeżdżając na tereny bardziej lesiste ruch na trasie zdecydowanie spadł. Zobaczymy co przyniosą kolejne dni…